Hurafeler- Bölüm 1: Allah'la Kul Arasına Kimse Girer mi? |
Anasayfa 111 » Kur'ân'daki İslam » Hurafeler- Bölüm 1: Allah'la Kul Arasına Kimse Girer mi? --- |
Allahû Tealâ Kur’ân-ı Kerim’i bütün insanlık için bir hidayet rehberi, bir nur ve bir rahmet olarak indirmiştir. Her âyetin lâfzi mânâsının yanı sıra 7 tane de ruhu vardır. Ve onların tevilini ancak ulûl’elbab olanlar ( daimî zikrin ve sır hazinelerinin sahipleri) yapabilirler. 3/ÂLİ İMRÂN-7: Huvellezî enzele aleykel kitâbe minhu âyâtun muhkemâtun hunne ummul kitâbi ve uharu muteşâbihât(muteşâbihâtun), fe emmellezîne fî kulûbihim zeygun fe yettebiûne mâ teşâbehe minhubtigâel fitneti vebtigâe te’vîlih(te’vîlihi), ve mâ ya’lemu te’vîlehû illâllâh(illâllâhu), ver râsihûne fîl ilmi yekûlûne âmennâ bihî, kullun min indi rabbinâ, ve mâ yezzekkeru illâ ulûl elbâb(elbâbi). Kitab'ı sana indiren O'dur. Onun bir kısmı muhkem (hüküm ihtiva eden, mânâsı açık olan) âyetlerdir, onlar Kitab'ın esasıdır ve diğerleri, muteşâbihtir (yoruma açık âyetlerdir). Fakat kalplerinde eğrilik (bâtıla meyil) bulunanlar, bu sebeble muteşâbih olanlara (yorum gerektirenlere) tâbî olurlar. Ondan fitne çıkarmak için, onun te'vilini (yorumunu) yapmak isterler. Ve onun te'vilini Allah'dan başka kimse bilmez ve ilimde rusuh sahipleri ise: "Biz O'na îmân ettik, hepsi Rabbimizin katındandır" derler, onlar da tezekkür edemezler, sadece Ulûl'elbab (daimi zikrin ve sırların sahipleri) (tezekkür edebilir). 3/ÂLİ İMRÂN-190: İnne fî halkıs semâvâti vel ardı vahtilâfil leyli ven nehâri le âyâtin li ulîl elbâb(ulîl elbâbı). Muhakkak ki, göklerin ve yerin yaratılışında, gece ile gündüzün ardarda gelişinde, ulûl elbab için elbette âyetler (deliller) vardır. 3/ÂLİ İMRÂN-191: Ellezîne yezkurûnallâhe kıyâmen ve kuûden ve alâ cunûbihim ve yetefekkerûne fî halkıs semâvâti vel ard(ardı), rabbenâ mâ halakte hâzâ bâtılâ(bâtılan), subhâneke fekınâ azâben nâr(nârı).
Bu 7 vasfı sebebiyle âyetleri tezekkür etme yetkisi ulûl’elbabındır. Onlar, Allah’ın sır hazinelerinin sahipleri olmuşlardır. O halde bu vasfa sahip olmadan âyetleri yorumlayanlar korkunç bir yanılgının içerisine girmişlerdir ve bugün insanlık 7 safha 4 teslimden haberdar olmayan dîn öğreticileri sebebiyle cehenneme doğru yol alamaktadır. İslâm, teslim demektir. Ve bu teslimin ilk adımı kalben Allah’a ulaşmayı dilemektir. 1.BÖLÜM: İRŞAD YOLU VE GAYY YOLU Allah’a ulaşmayı dilemekle başlayan ve kişinin iradesini Allah’a teslim ederek irşada mezun ve mezun kılınmasıyla nihayetlenen 28 basamaklık dizayn, Kur’ân’daki İslâm’ın bütününü oluşturmaktadır. İşte bu bütünün yaşanması, üç vücut, serbest irade ve akıl standartlarındaki insanın 4 ayrı cepheden hidayetini ifade etmektedir (ruhun, vechin, nefsin ve iradenin hidayeti). Kaldı ki hidayet ve dalâlet Allahû Tealâ’nın insanlık için seçtiği dîni yaşantı içinde birbirinden kesin olarak ayrılmış iki yoldur. Tâhâ Suresinin 123.âyet-i kerimesinde Allahû Tealâ, her zaman parçasında yaşayan insanlara hidayetin geleceğini (başlangıç noktasında bütün insanlar dalâlettedir) ve ancak hidayeti dileyenlerin dalâletten kendilerini kurtaracağını açıkça ortaya koymaktadır. 20/TÂHÂ-123: Kâlehbitâ minhâ cemîan ba’dukum li ba’dın aduvv(aduvvun), fe immâ ye’tiyennekum minnî huden fe menittebea hudâye fe lâ yadıllu ve lâ yeşkâ. (Allahû Tealâ şöyle) dedi: “İkiniz oradan (aşağı) inin! Hepiniz (şeytan ve siz), birbirinize düşman olarak. Bundan sonra Benden size mutlaka hidayet gelecek. O zaman kim hidayetime tâbî olursa artık o, dalâlette kalmaz ve şâkî olmaz.” Âyet-i kerimede görüldüğü üzere hidayet ve dalâlet birbirinden kesin olarak ayrılmıştır. Ve bu iki ana kavram, kişi için kesinleşmiş iki yoldan birini ifade etmektedir.
7/A'RÂF-146: Se asrifu an âyâtiyellezîne yetekebberûne fîl ardı bi gayril hakkı ve in yerev kulle âyetin lâ yu’minu bihâ ve in yerev sebîler ruşdi lâ yettehızûhu sebîlen ve in yerev sebilel gayyi yettehızûhu sebîl(sebîlen), zâlike bi ennehum kezzebû bi âyâtinâ ve kânû anhâ gâfilîn(gâfilîne). Rüşd yolu ve gayy yolu! İşte bu iki yol birbirinden kesin çizgilerle ayrılmıştır. Kim Allah’a ulaşmayı dilerse o irşad yolunu seçmiş ve Allah’tan kopması mümkün olmayan bir kulba sarılmıştır. Dînde zorlama yoktur. irşad yolu (hidayet yolu, Allah’a ulaştıran yol), gayy yolundan (dalâlet yolundan, şeytana, cehenneme ulaştıran yoldan) açıkça (ayrılıp) ortaya çıkmıştır. Artık kim tagutu (şeytanı ve şeytana ulaştıran yolu) inkâr edip de Allah’a îmân ederse (mü’min olur, Allah’a ulaştıran yolu tercih ederse), böylece o, (Allah’tan) kopması mümkün olmayan urvetul vuskaya (sağlam bir kulba, mürşidin eline) tutunmuştur. Allah Sem’î’dir, Alîm’dir. Ar’âf Suresinin 146. ve Bakara Suresinin 256.âyet-i kerimelerinden açıkça anlaşılmaktadır ki kişi bu iki yoldan birindedir. Üçüncü bir alternatif hiç kimse için söz konusu değildir. Bakara-257’ye göre Kim Allah’a ulaşmayı dilerse, Allah o kişinin dostudur ve onu zulmetten nura çıkarır. Kim de Allah’a ulaşmayı dilememişse o, şeytanın dostudur. 2/BAKARA-257: Allâhu velîyyullezîne âmenû, yuhricuhum minez zulumâti ilân nûr(nûri), vellezîne keferû evliyâuhumut tâgûtu yuhricûnehum minen nûri ilâz zulumât(zulumâti), ulâike ashâbun nâr(nâri), hum fîhâ hâlidûn(hâlidûne).
Ve kullarım sana, Benden sorduğu zaman, muhakkak ki Ben, (onlara) yakınım. Bana dua edilince, dua edenin duasına (davetine) icabet ederim. O halde onlar da Bana (Benim davetime) icabet etsinler ve Bana âmenû olsunlar (Bana ulaşmayı dilesinler). Umulur ki böylece onlar irşada ulaşırlar (irşad olurlar). Görüyoruz ki rüşd yolu; irşad yolu Allahû Tealâ’nın bütün insanlık için emrettiği temel hedeftir. Böyle bir hedefin oluşabilmesi, irşad müessesesinin ve irşadı içinde barındıran hidayet kavramının Kur’ân’daki muhtevasıyla anlaşılmasına bağlıdır. Günümüz İslâm tatbikatında ne yazık ki irşad kelimesi de mürşid kelimesi de, gayy yolu ve irşad yolu gibi tamamen hurafelere dayalı bir öğreti ile insanlara empoze edilmektedir. Kur’ân-ı Kerim’in iki ana kavramı olan Sıratı Mustakîm ve hidayet kavramları gibi irşad kavramı da doğru yol olarak nitelendirilmekte, Kur’ân’a tamamen aykırı olan bu öğreti sonucu, insanlar sonsuz bir cehennem azabına sürüklenmektedir. Bu üç ana kavrama ait dînimize sokulan doğru yol zannı, Allah’a istikametlenmiş olan yoldan ve o yola ulaşmanın farziyetinden bütün inananları men etmektedir. Hâlbuki Allahû Tealâ’nın irşad yoluna girmedikçe, îmânı sebebiyle hiç kimsenin kurtuluşa ulaşması mümkün değildir. Asırlardır süren bir yozlaşmanın sonucu olarak İslâm’ın 5 şartını yaşamakla kendilerini doğru yolda zanneden milyonlarca insan, korkunç bir aldanışın içinde ömür tüketmektedirler. Oysaki Allah’ın kanunu açık ve kesindir. İnsanı Allah’a götüren irşad yoluna adım atmak için (başlangıçta herkes gayy yolundadır), kişinin kendi serbest iradesiyle Allah’a ulaştıracak olan irşad yolunu, hidayet yolunu dilemesi gerekmektedir. 76/İNSÂN (DEHR)-3: İnnâ hedeynâhus sebîle immâ şâkiren ve immâ kefûrâ(kefûren). 2. BÖLÜM: İRŞAD NE DEMEKTİR? İRŞADA ULAŞMAK NASIL GERÇEKLEŞİR? İrşad, rüşd, raşid, mürşid ve mürşidîn kelimeleri, hepsi aynı kökten gelen kelimelerdir. Sözlük anlamı itibariyle irşad; doğru yol demektir. Kur’ân-ı Kerim’e göre ise irşad; Allah ile insan arasındaki 28 basamaklık olgunlaşma merdiveninde 7 safha ve 4 teslimin öğrenilmesi ve yaşanmasıdır.
Allahû Tealâ bu 7 safha 4 teslimi bütün insanlara farz kılmıştır ve 14 asır evvel Peygamber Efendimiz (S.A.V) ve sahâbesi Kur’ân’ın bütününe tâbi olarak 7 safha ve 4 teslimi yaşamışlardır. 1-İslâm’ın 1.safhası Allah’a ulaşmayı dilemektir. Allahû Tealâ tarafından bütün insanlık için farz kılınmıştır. 30/RÛM-31: Munîbîne ileyhi vettekûhu ve ekîmûs salâte ve lâ tekûnû minel muşrikîn(muşrikîne). O'na (Allah'a) yönelin (Allah'a ulaşmayı dileyin) ve O'na karşı takva sahibi olun. Ve namazı ikame edin (namaz kılın). Ve (böylece) müşriklerden olmayın.
39/ZUMER-17: Vellezînectenebût tâgûte en ya’budûhâ ve enâbû ilâllâhi lehumul buşrâ, fe beşşir ıbâd(ıbâdi). Ve onlar ki; taguta (insan ve cin şeytanlara) kul olmaktan içtinap ettiler (kaçındılar, kendilerini kurtardılar). Çünkü Allah'a yöneldiler (Allah'a ulaşmayı dilediler). Onlara müjdeler vardır. Öyleyse kullarımı müjdele!
Bütün sahâbe kâinatın en sevgili mürşidine; Peygamber Efendimiz (SAV)’e tâbî olmuşlardır. 48/FETİH-10: İnnellezîne yubâyiûneke innemâ yubâyiûnallâh(yubâyiûnallâhe), yedullâhi fevka eydîhim, fe men nekese fe innemâ yenkusu alâ nefsih(nefsihî), ve men evfâ bi mâ âhede aleyhullâhe fe se yu’tîhi ecren azîmâ(azîmen). 60/MUMTEHİNE-12: Yâ eyyuhen nebiyyu izâ câekel mu'minâtu yubâyi'neke alâ en lâ yuşrikne billâhi şey'en ve lâ yesrikne ve lâ yeznîne ve lâ yaktulne evlâdehunne ve lâ ye'tîne bi buhtânin yefterînehu beyne eydîhinne ve erculihinne ve lâ ya'sîneke fî ma'rûfin fe bâyı'hunne vestagfirlehunnallâh(vestagfirlehunnallâhe) innallâhe gafûrun rahîm(rahîmun).
5/MÂİDE-105: Yâ eyyuhellezîne âmenû aleykum enfusekum, lâ yadurrukum men dalle izehtedeytum ilâllâhi merciukum cemîân fe yunebbiukum bimâ kuntum ta’melûn(ta’melûne).
39/ZUMER-18: Ellezîne yestemiûnel kavle fe yettebiûne ahseneh(ahsenehu), ulâikellezîne hedâhumullâhu ve ulâike hum ulûl elbâb(elbâbi). Onlar, sözü işitirler, böylece onun ahsen olanına tâbî olurlar. İşte onlar, Allah'ın hidayete erdirdikleridir. Ve işte onlar; onlar ulûl'elbabtır (daimî zikrin sahipleri).
98/BEYYİNE-5: Ve mâ umirû illâ li ya’budûllâhe muhlisîne lehud dîne hunefâe ve yukîmûs salâte ve yu’tûz zekâte ve zâlike dînul kayyimeh(kayyimeti).Ve onlar, Allah için hanifler olarak dînde halis kullar olmaktan (nefslerini halis kılmaktan) ve namazı ikame etmekten ve zekâtı vermekten başka bir şeyle emrolunmadılar. İşte kayyum dîn (kıyâmete kadar devam edecek dîn) budur.
2/BAKARA-139: Kul e tuhâccûnenâ fîllâhi ve huve rabbunâ ve rabbukum, ve lenâ â’mâlunâ ve lekum a’mâlukum ve nahnu lehu muhlisûn(muhlisûne).De ki: “Allah hakkında bizimle mücâdele mi ediyorsunuz? Ve O, bizim de Rabbimizdir, sizin de Rabbinizdir. Ve, bizim amellerimiz bize, sizin amelleriniz de size aittir. Ve biz, ona muhlis olanlarız (dîni O'na hâlis kılanlarız).”
49/HUCURÂT-7: Va’lemû enne fîkum resûlallâh(resûlallâhi), lev yutîukum fî kesîrin minel emri le anittum ve lâkinnallâhe habbebe ileykumul îmâne ve zeyyenehu fî kulûbikum, ve kerrehe ileykumul kufre vel fusûka vel isyân(isyâne), ulâike humur râşidûn(râşidûne). Ve aranızda Allah'ın Resûlü olduğunu biliniz. Eğer işlerin çoğunda size itaat etseydi, mutlaka sıkıntıya düşerdiniz. Fakat Allah, size îmânı sevdirdi ve onu kalplerinizde müzeyyen kıldı. Küfrü, fıskı ve isyanı size kerih gösterdi. İşte onlar, onlar irşad olanlardır.
66/TAHRÎM-8: Yâ eyyuhellezîne âmenû tûbû ilâllâhi tevbeten nasûhâ(nasûhan), asâ rabbukum en yukeffire ankum seyyiâtikum ve yudhilekum cennâtin tecrî min tahtihel enhâru, yevme lâ yuhzîllâhun nebiyye vellezîne âmenû meah(meahu), nûruhum yes'â beyne eydîhim ve bi eymânihim yekûlûne rabbenâ etmim lenâ nûrenâ vagfir lenâ, inneke alâ kulli şey'in kadîr(kadîrun).Ey âmenû olanlar (Allah'a ulaşmayı dileyenler)! Allah'a Nasuh Tövbesi ile tövbe edin! Umulur ki Rabbiniz, sizin günahlarınızı örter ve sizi altından nehirler akan cennetlere koyar. O gün Allah, nebîleri ve O'nunla beraber olanları mahzun etmez. Onların nurları, önlerinde ve sağlarında koşar. “Rabbimiz, bizim nurumuzu tamamla ve bize mağfiret et (günahlarımızı sevaba çevir). Muhakkak ki Sen, herşeye kaadirsin.” derler.
9/TEVBE-100: Ves sâbikûnel evvelûne minel muhâcirîne vel ensâri vellezînettebeûhum bi ıhsânin radıyallâhu anhum ve radû anhu ve eadde lehum cennâtin tecrî tahtehel enhâru hâlidîne fîhâ ebedâ(ebeden), zâlikel fevzul azîm(azîmu). İnsanla Allah arasındaki 28 basamaklık yolculukta iki grup insan söz konusudur: 1.Allah’ın Allah’a ulaşma davetine icabet edenler; Allah’a ulaşmayı dileyenler2. Davete icabet etmeyenler; Allah’a ulaşmayı dilemeyenler İrşad yolu (rüşd yolu, hidayet yolu) sadece Allah’a ulaşmayı dileyenler içindir. Kim kalben Allah’a ulaşmayı dilemişse o kişi irşad yolunu yol edinmiştir. Bu muhteva içerisinde her devirde kişiyi irşad edecek olan Allah’ın hidayetle vazifeli mürşidleri vardır. Mürşid insanları irşad eden (hidayete erdiren), mürid ise irşad olmayı dileyen murad eden kişidir. İrşad eden kişi, evvelâ kendisi irşada ulaşmış olandır. 7 safha ve 4 teslimden oluşan Kur’ân’daki İslâm’ın bütününü yaşamış; ruhunu, fizik vücudunu, nefsini ve iradesini Allah’a teslim ederek, Allahû Tealâ tarafından irşada memur ve mezun kılınmıştır. Dünya hayatına dalâlet standartlarında başlayan bütün insanlar için söz konusu olan şey, 7 safha ve 4 teslimden oluşan irşad yolunu yol edinmektir. Kişi serbest iradesiyle kalben Allah’a ulaşmayı dileyip irşad yoluna adım atmamışsa, îmânı ve yaptığı ibadetler dahi onu gayy yolundan kurtaramayacaktır.
3/ÂLİ İMRÂN-73: Ve lâ tu’minû illâ li men tebia dînekum, kul innel hudâ hudallâhi en yu’tâ ehadun misle mâ ûtîtum ev yuhâccûkum inde rabbikum, kul innel fadla bi yedillâh(yedillâhi), yu’tîhi men yeşâ’(yeşâu), vallâhu vâsiun alîm(alîmun). Ve (Ehli Kitap): “Sizin dîninize tâbî olandan başkasına inanmayın.” (dediler). (Habibim onlara) De ki: “Muhakkak ki hidayet Allah'a ulaşmaktır. (İnsanın ruhunun ölmeden önce Allah'a ulaşmasıdır.) Size verilenin bir benzerinin, bir başkasına verilmesidir.” Yoksa onlar, Rabbiniz'in huzurunda, sizinle çekişiyorlar mı? (Onlara) De ki: “Muhakkak ki fazl Allah'ın elindedir. Onu dilediğine verir.” Ve Allah, Vâsi'dir (ilmi geniştir, herşeyi kapsar), Alîm'dir (en iyi bilendir). 2/BAKARA-120: Ve len terdâ ankel yahûdu ve len nasârâ hattâ tettebia milletehum kul inne hudâllâhi huvel hudâ ve leinitteba’te ehvâehum ba’dellezî câeke minel ilmi, mâ leke minallâhi min veliyyin ve lâ nasîr(nasîrin).Ve sen onların dînine tâbî olmadıkça (uymadıkça) ne yahudiler ve ne de hristiyanlar senden asla razı olmazlar. De ki: “Muhakkak ki Allah'a ulaşmak (Allah'ın kendisine ulaştırması) işte o, hidayettir.” . Sana gelen ilimden sonra eğer gerçekten onların hevalarına uyarsan, senin için Allah'tan bir dost ve bir yardımcı yoktur.
18/KEHF-17: Ve tereş şemse izâ taleat tezâveru an kehfihim zâtel yemîni ve izâ garabet takrıduhum zâteş şimâli ve hum fî fecvetin minh(minhu), zâlike min âyâtillâh(âyâtillâhi), men yehdillâhu fe huvel muhted(muhtedi), ve men yudlil fe len tecide lehu veliyyen murşidâ(murşiden).Ve güneşin doğduğu zaman mağaralarının sağ tarafından geldiğini ve battığı zaman sol taraftan onların yanlarından geçtiğini görürsün. Ve onlar, onun (mağaranın) geniş sahası içinde bulunuyorlardı. İşte bu, Allah'ın âyetlerinden (mucizelerinden)dir. Allah, kimi Kendisine ulaştırırsa, işte o hidayete ermiştir. Ve kimi dalâlette bırakırsa (kim Allah'a ulaşmayı dilemezse) artık onun için velî mürşid (irşad eden evliya) bulunmaz. 13/RA'D-14: Lehu da’vetul hakk(hakkı), vellezîne yed’ûne min dûnihî lâ yestecîbûne lehum bi şey’in illâ kebâsitı keffeyhi ilel mâi li yebluga fâhu ve mâ huve bi bâligıh(bâligıhî), ve mâ duâul kâfirîne illâ fî dalâl(dalâlin).Hakkın daveti O'nadır (Kendisinedir, Allah'adır). O'ndan başkasına davet ettikleri (şeyler), onlara bir şeyle icabet etmezler. Onlar ancak suya, onun ağzına, suyun ulaşması için avucunu açmış kimse gibidir. O (su), ona ulaşacak değildir. Ve kâfirlerin daveti, dalâletten (su nasıl onların ağızlarına ulaşamıyorsa, dalâlette olanlar da hidayete ulaşamaz) başka bir şey değildir.
O'na (Allah'a) yönelin (Allah'a ulaşmayı dileyin) ve O'na karşı takva sahibi olun. Ve namazı ikame edin (namaz kılın). Ve (böylece) müşriklerden olmayın.
42/ŞÛRÂ-13: Şerea lekum mined dîni mâ vassâ bihî nûhan vellezî evhaynâ ileyke ve mâ vassaynâ bihî ibrâhîme ve mûsâ ve îsâ, en ekîmûd dîne ve lâ teteferrekû fîh(fîhi), kebure alel muşrikîne mâ ted’ûhum ileyh(ileyhi), allâhu yectebî ileyhi men yeşâu ve yehdî ileyhi men yunîb(yunîbu). 11/HÛD-29: Ve yâ kavmi lâ es’elukum aleyhi mâlâ(mâlen), in ecriye illâ alâllâhi ve mâ ene bi târidillezîne âmenû, innehum mulâkû rabbihim ve lâkinnî erâkum kavmen techelûn(techelûne). 4.BÖLÜM: ALLAH’A DAVET EDENLER ve HİDAYETLE VAZİFELİ RESÛLLER
Allahû Tealâ her devirde insanları Allah’a davet eden nezirlerini vazifeli kılmıştır. Kim davetçinin davetine icabet eder de Allah’a ulaşmayı dilerse onlar, kurtuluşa erenlerdir. Allah’a davet etmekle vazifeli olanlar, insanların hidayete ermesine sadece vesile olanlardır. Mehdilik, hidayete erdirme vasfı ise her devirde sadece bir tek kişiye verilmiştir. Nebîlerin (peygamber) yaşadığı devirlerde o devirde yaşayan nebî asaleten devrin imamıdır. Nebîlerin olmadığı fetret devirlerinde Allahû Tealâ’nın velî resûller arasından seçtiği bir kişi vekâleten o devrin imamıdır (Ayrıntılı bilgi için bknz. Nebî ve Resûl kavramları). Alahû Tealâ A’râf-178 ve Fussilet-33’de hidayete sadece vesile olan davetçilerinden söz etmektedir. 7/A'RÂF-188: Kul lâ emliku li nefsî nef’an ve lâ darran illâ mâşaallâh(mâşaallâhu), ve lev kuntu a’lemul gaybe lesteksertu minel hayri ve mâ messeniyes sûu in ene illâ nezîrun ve beşîrun li kavmin yu’minûn(yu’minûne). 41/FUSSİLET-33: Ve men ahsenu kavlen mimmen deâ ilâllâhi ve amile sâlihan ve kâle innenî minel muslimîn(muslimîne).Allah'a davet eden ve salih amel (nefs tasfiyesi) yapan ve: “Muhakkak ki ben teslim olanlardanım.” diyenden daha güzel sözlü kim vardır? B. HİDAYETLE VAZİFELİ RESÛLLER
Allah’a ulaştırma yetkisi nebîlerin (peygamberlerin) olduğu devirlerde asaleten devrin imamı olan nebîye, onların olmadığı devirlerde ise vekâleten devrin imamlığını yürüten velî resûle verilmiştir. (Bknz. Nebî ve Resûl kavramları). Allahû Tealâ tarafından imam olarak tayin edilenler, irşad makamının sahipleri, her devirde mutlaka var olmuştur. Her milletin içinde, bütün devirlerde bir resûl mutlaka yaşar. O resûl, o devirde o ülkenin imamlığını yapar. Bunlar peygamber olmayan resûllerdir.
21/ENBİYÂ-73: Ve cealnâhum eimmeten yehdûne bi emrinâ ve evhaynâ ileyhim fi’lel hayrâti ve ikâmes salâti ve îtâez zekâh(zekâti), ve kânû lenâ âbidîn(âbidîne). Ve onları, emrimizle hidayete erdiren (ölmeden önce ruhları Allah'a ulaştıran) imamlar kıldık. Ve onlara, hayırlar işlemeyi, namaz kılmayı ve zekât vermeyi vahyettik. Ve onlar, Bize kul oldular. Allahû Tealâ Enbiyâ-73’de “Onları emrimizle hidayete erdiren imamlar kıldık” ifadesini kullanmaktadır. Peygamberler sadece belli kavimlere gönderilmiştir ve aralarında fetret devirleri vardır. Ve doğumdan önce seçilmişlerdir. Peygamberlerin olmadığı devirlerde, Allahû Tealâ tarafından velî resûller arasından seçilen ve vekâleten görevli devrin imamı Allah'a ulaştıran (hidayete erdiren) imamdır. 32/SECDE-24: Ve cealnâ minhum eimmeten yehdûne bi emrinâ lemmâ saberû ve kânû bi âyâtinâ yûkınûn(yûkınûne).Ve onlardan, emrimizle hidayete erdiren imamlar kıldık ve sabır sahibi oldukları ve âyetlerimize (Hakk'ul yakîn seviyesinde) yakîn hasıl etmiş oldukları için. Buradaki imamın özelliği hidayete erdiren bir imam olmasıdır. Bütün insanlar için hidayete erdiren imamlar vardır. Bir insanın kendi kendine hidayete ermesi mümkün değildir. Mutlaka mürşidinin yardımına ihtiyacı vardır. Önce kişinin kalben Allah'a ulaşmayı dilemesi gerekmektedir. İşte bu dilek, hidayete ermenin temel adımıdır. İkinci adım ise kişinin hacet namazı kılarak mürşidine tâbî olmasıdır ki, ancak bu noktada kişi için seyr-i suluk başlayacak, ruhu vücudundan ayrılıp Allah’a doğru yola çıkacaktır. Ruhu Allah’a ulaştıran bizatihi Allah’tır (Ra’d-27). Devrin imamı ise göklerin kuturlarını aşmaya vesile olan bir kılavuzdur, yol göstericidir (Rahmân-33). Allahû Tealâ Yûnus-47, Âl İmrân-179 ve Cinn 26 ve 27.âyet-i kerimelerinde de hidayete erdiren devrin imamlarından söz etmektedir. 10/YÛNUS-47: Ve likulli ummetin resûl(resûlun), feizâ câe resûluhum kudıye beynehum bil kıstı ve hum lâ yuzlamûn(yuzlamûne). Her ümmetin bir resûlü vardır. Onlara, resûlleri geldiği zaman onların aralarında adaletle hükmolundu. Onlara zulmedilmez. 3/ÂLİ İMRÂN-179: Mâ kânallâhu li yezerel mu’minîne alâ mâ entum aleyhi hattâ yemîzel habîse minet tayyib(tayyibi), ve mâ kânallâhu li yutliakum alel gaybi ve lâkinnallâhe yectebî min rusulihî men yeşâu fe âminû billâhi ve rusulih(rusulihî), ve in tu’minû ve tettekû fe lekum ecrun azîm(azîmun).” Allah, habis olanı (kötüyü), temiz olandan (mü'min olanı, mü'min gözükenden) ayırıncaya kadar mü'minleri, sizin bulunduğunuz hâl üzere (mü'min olanla mü'min gözükenin bir arada olduğu bir durumda) terk edecek değildir. Ve Allah sizi gayba muttali edecek (gaybı bildirecek) değildir. Ve lâkin Allah, resûllerinden dilediği kimseyi seçer (gaybı o resûlüne bildirir). O halde, Allah'a ve O'nun resûllerine îmân edin. Ve eğer âmenû olur ve takva sahibi olursanız, o zaman sizin için "Büyük Ecir" vardır. 72/CİNN-26: Âlimul gaybi fe lâ yuzhiru alâ gaybihî ehaden.O (Allah), gaybı bilendir. Fakat O, gaybını hiç kimseye izhar etmez (açıklamaz). 72/CİNN-27: İllâ menirtedâ min resûlin fe innehu yesluku min beyni yedeyhi ve min halfihî rasadan.Resûllerden razı oldukları (tasarruf rızasına ulaşmış olanları) hariç! O taktirde, muhakkak ki O (Allah), onların önünden ve arkasından gözetenler sevkeder ki… Her kavimde, her zaman parçasında yaşayan resûller kendi kavimlerinin lisanıyla konuşurlar. Yani zamanın bütün parçalarında, her kavmin içinde mutlaka kendi kavminin lisanıyla konuşan bir resûl mutlaka vardır. Her nebî yaşadığı dönemde asâleten devrin imamıdır. Ancak nübüvvet Peygamber Efendimiz’le sona erdiğine göre (Ahzab-40), kıyâmet gününe kadar her devirde risalet göreviyle vazifeli (Allah’ın Resûl’ü) vekâleten devrin imamları vardır. Peygamber Efendimiz (S.A.V) de aşağıdaki hadîs-i şeriflerinde bu konuya açıklık getirmektedir. “Hikmet sahibi âlimler Resûlullah’ın varisleridir.” “Hikmet sahibi âlimler insanla Allah arasında elçilik görevini yaparlar.”“Benim ümmetimin velîleri Benî İsrail’in Peygamberleri gibidir.” Her devirde her kavme gönderilen velî resûller 4 görevle vazifelidirler.
Hidayetçiler her zaman parçasında her kavme gönderilmişlerdir. Kıyâmete kadar da bu silsile devam edecektir. Allahû Tealâ’nın hidayetçisini göndermediği hiçbir zaman parçası ve hiçbir kavim olmamıştır. Her devirde Allah’ın hidayetle vazifeli resûlleri ardı arkası kesilmeksizin o gönderilmişlerdir.
Allahû Tealâ birçok âyet-i kerimesinde hidayetle vazifeli resûller gönderdiğini ve o resûllere tâbî olmayanların dalâlette kaldığını açıkça ifade etmektedir. 3/ÂLİ İMRÂN-164: Le kad mennallâhu alel mu’minîne iz bease fîhim resûlen min enfusihim yetlû aleyhim âyâtihî ve yuzekkîhim ve yuallimuhumul kitâbe vel hikmeh(hikmete), ve in kânû min kablu le fî dalâlin mubîn(mubînin). Andolsun ki Allah, mü'minlerin (başlarının) üzerine (devrin imamının ruhu) bir ni'met olmak üzere (onların aralarında, kendi kavminin içinde) kendilerinden bir resûl beas eder. Onlara O'nun (Allah'ın) âyetlerini tilâvet eder, onları tezkiye eder ve onlara kitap ve hikmeti öğretir. Ondan evvel (Allah'a ulaşmayı dilemeden evvel) onlar gerçekten açık bir dalâlet içinde idiler. 28/KASAS-50: Fe in lem yestecîbû leke fa’lem ennemâ yettebiûne ehvâehum, ve men edallu mimmenittebea hevâhu bi gayri huden minallâh(minallâhi), innallâhe lâ yehdil kavmez zâlimîn(zâlimîne).Bundan sonra eğer sana icabet etmezlerse (senin hidayete erdirme davetine uymazlarsa), bil ki onlar heveslerine tâbîdirler. Allah'tan bir hidayetçi olmaksızın (hidayetçiye değil de) kendi heveslerine tâbî olandan daha çok dalâlette kim vardır? Muhakkak ki Allah, zalimler kavmini hidayete erdirmez. 62/CUMA-2: Huvellezî bease fîl ummiyyîne resûlen minhum yetlû aleyhim âyâtihî ve yuzekkîhim ve yuallimuhumul kitâbe vel hikmeh(hikmete), ve in kânû min kablu le fî dalâlin mubîn(mubînin).Ümmîler arasında, kendilerinden bir resûl beas eden (görevlendiren) O'dur. Onlara, O'nun (Allah'ın) âyetlerini okur, onları tezkiye eder (nefslerini temizler), onlara Kitab'ı (Kur'ân-ı Kerim'i) ve hikmeti öğretir. Ve daha önce (Allah'a ulaşmayı dilemeden evvel) elbette onlar, sadece açık bir dalâlet içinde idiler. 16/NAHL-36: Ve le kad beasnâ fî kulli ummetin resûlen eni’budûllâhe vectenibût tâgût(tâgûte), fe minhum men hedallâhu ve minhum men hakkat aleyhid dalâleh(dalâletu), fe sîrû fîl ardı fanzurû keyfe kâne âkıbetul mukezzibîn(mukezzibîne). 7/A'RÂF-186: Men yudlilillâhu fe lâ hâdiye leh(lehu), ve yezeruhum fî tugyânihim ya’mehûn(ya’mehûne).Allah kimi dalâlette bırakırsa, artık onun için bir hidayetçi (hidayete erdiren) yoktur. Ve onları azgınlıkları (isyanları) içinde şaşkın (bir halde) terkeder (bırakır).
Maide Suresinin 35.âyet-i kerimesinde Allahû Tealâ bizi Allah’a ulaştıracak olan vesileyi Allah’tan istememizi emretmiştir.
55/RAHMÂN-33: Yâ ma’şerel cinni vel insi inisteta’tum en tenfuzû min aktâris semâvâti vel ardı fenfuz(fenfuzû), lâ tenfuzûne illâ bi sultân(sultânin).
Bakara Suresinin 45 ve 46.âyet-i kerimeleri bize mürşidimizi nasıl bulacağımızı da açıkça göstermektedir ki; Nahl-9’a göre sebîllerin (mürşidlerin) tayini Allahû Tealâ’nın üzerinedir. Hiç kimse Allah’a sormadıkça rastgele bir mürşide tâbî olmakla Allah’a ruhunu ulaştıramaz. Herkesin su içeçesi çeşme Allah’ın indinde bellidir. Ve kişi Allah’a ulaşmayı dileyerek 12 ihsanla Allah’ın kendisine gösterdiği mürşide tâbî olduğu takdirde ruhun hidayeti başlayacaktır. 16/NAHL-9: Ve alallâhi kasdus sebîli ve minhâ câir(câirun), ve lev şâe le hedâkum ecmaîn(ecmaîne).
(Allah'ım!) Yalnız Sana kul oluruz ve yalnız Senden İSTİANE (mürşidimizi) isteriz. 1/FÂTİHA-6: İhdinas sırâtel mustakîm(mustakîme). (Bu istiane'n ile) bizi, SIRATI MUSTAKÎM'e hidayet et (ulaştır).1/FÂTİHA-7: Sırâtallezîne en’amte aleyhim gayril magdûbi aleyhim ve lâd dâllîn(dâllîne).O yol (SIRATI MUSTAKÎM) ki; üzerlerine nimet verdiklerinin yoludur. Üzerlerine gadap duyulmuşların ve dalâlette kalmışların (Allah'a ulaşmayı dilemeyenlerin) yolu değil.
Andolsun ki Allah, mü'minlerin (başlarının) üzerine (devrin imamının ruhu) bir ni'met olmak üzere (onların aralarında, kendi kavminin içinde) kendilerinden bir resûl beas eder. Onlara O'nun (Allah'ın) âyetlerini tilâvet eder, onları tezkiye eder ve onlara kitap ve hikmeti öğretir. Ondan evvel (Allah'a ulaşmayı dilemeden evvel) onlar gerçekten açık bir dalâlet içinde idiler.
Allah’ın hidayetle vazifeli resûlleri insanları Allah’a ulaşmayı dilemeye davet ederler. Bütün resûller Allah’a ulaşmayı dileyenler için bir müjdeleyici, dilemeyen insanlar içinse birer uyarıcıdır. 4/NİSÂ-165: Rusulen mubeşşirîne ve munzirîne li ellâ yekûne lin nâsi alâllâhi huccetun ba’der rusul(rusuli), ve kânallâhu azîzen hakîmâ(hakîmen). Öyleyse cehennemlikler tek Allah’a inanmalarına rağmen, Allah’a ulaşmayı dilemedikleri için, gizli şirk sebebiyle, sağır, dilsiz ve kör olarak hayatlarına devam etmişlerdir ve Allah’ın âyetlerini dilleriyle söylemişler ama söyledikleri hiçbir zaman kalplerine inmemiştir.
67/MULK-7: İzâ ulkû fîhâ semiû lehâ şehîkan ve hiye tefûr(tefûru).Oraya (cehenneme) atıldıkları zaman onun kaynayan korkunç sesini (gürlemesini) işittiler. 67/MULK-9: Kâlû belâ kad câenâ nezîrun fe kezzebnâ ve kulnâ mâ nezzelallâhu min şey'in entum illâ fî dalâlin kebîr(kebîrin). Kim Allah’a ulaşmayı diler de irşad yolunu seçerse o, cennetle müjdelenmiştir. Allahû Tealâ irşad yoluna adım atmanın şartını, kişinin kalben Allah’a ulaşmayı dilemesine bağlamıştır. Allah’a ulaşmayı dilemek farzdır (Rûm-31) ve kim Allah’a ulaşmayı dilemişse o, cennetle müjdelenmiştir. 39/ZUMER-17: Vellezînectenebût tâgûte en ya’budûhâ ve enâbû ilâllâhi lehumul buşrâ, fe beşşir ıbâd(ıbâdi). Ve onlar ki; taguta (insan ve cin şeytanlara) kul olmaktan içtinap ettiler (kaçındılar, kendilerini kurtardılar). Çünkü Allah'a yöneldiler (Allah'a ulaşmayı dilediler). Onlara müjdeler vardır. Öyleyse kullarımı müjdele!
Daha evvel de ifade ettiğimiz gibi Bakara-257’ye göre Allah, Allah’a ulaşmayı dileyenlerin dostudur ve ancak onları zulmetten nura çıkarır. Kim Allah’a ulaşmayı dilemiyorsa onların dostu şeytandır.
5.BÖLÜM: MÜRŞİDİN ÖNÜNDE YAPILAN TÖVBE
Zaman içerisinde dînde, hurafeler, Kur’ân hakikatlerinin yerini aldığı için tâbiiyet müessesesi de ne yazık ki unutturulmuş, insanlar Allah’ın temel emri olan ve ancak mürşide tâbbiyetle gerçekleşebilecek olan ruhun Allah’a ulaşması farziyetinden de men edilmişlerdir. Oysaki Allahû Tealâ Kur’ân-ı Kerim’inde tâbiiyeti farz kılmış (Maide-35), Nebe Suresinin 38. ve 39.âyet-i kerimeleri mürşidin huzurunda yapılan bu tevbe merasimini (tâbiiyeti) de açık ve net bir biçimde tarfi etmiştir.
78/NEBE-39: Zâlikel yevmul hakk(hakku), femen şâettehaze ilâ rabbihî meâbâ(meâben). Kim Allah’ın tayin ettiği mürşidin önünde tevbe ederse, onun ruhu vücudundan ayrılır ve Allah’a doğru yola çıkar. Allah o kişinin ruhuna meab olur; sığınak olur.
Mu’min Suresinin 7.âyet-i kerimesine göre, mürşidin huzurunda yapılan tevbede arşı tutan melekler ve devrin imamı, tevbe eden kişi için Allah’tan mağfiret talebinde bulunurlar. Arşı tutan melekler ve onun etrafındaki kişi (devrin imamı), Rab'lerini hamd ile tesbih ederler ve O'na îmân ederler. Ve âmenû olanlar için (Allah'tan) mağfiret dilerler: "Rabbimiz, Sen herşeyi rahmetle (rahmetinle) ve ilimle (ilminle) kuşattın. Böylece (mürşidin önünde) tövbe edenleri ve senin yoluna (Sıratı Mustakîm'e) tâbî olanları mağfiret et (günahlarını sevaba çevir). Onları cehennem azabından koru!”
4/NİSÂ-64: Ve mâ erselnâ min resûlin illâ li yutâa bi iznillâh(iznillâhi), ve lev ennehum iz zalemû enfusehum câûke festagferûllâhe vestagfere lehumur resûlu le vecedûllâhe tevvâben rahîmâ(rahîmen). Ve Biz, (hiç) bir resûlü, Allah'ın izniyle kendilerine itaat edilmesinden başka birşey için göndermedik. Ve onlar nefslerine zulmettikleri zaman, eğer sana gelselerdi, böylece Allah'tan mağfiret dileselerdi ve Resûl de onlar için mağfiret dileseydi, mutlaka Allah'ı, (iki tarafın da) tövbelerini (onların tövbesini ve Resûl'ün mağfiret talebini) kabul eden ve rahmet edici olarak bulurlardı. Furkân-70’de tevbe eden kişinin günahlarının sevaba çevrileceğinin çok açık bir göstergesidir. 25/FURKÂN-70: İllâ men tâbe ve âmene ve amile amelen sâlihan fe ulâike yubeddilullâhu seyyiâtihim hasenât(hasenâtin), ve kânallâhu gafûren rahîmâ(rahîmen).Ancak kim (mürşidi önünde) tövbe eder (böylece kalbine îmân yazılıp, îmânı artan) mü'min olur ve salih amel (nefs tezkiyesi) yaparsa, o taktirde işte onların, Allah seyyiatlerini (günahlarını) hasenata (sevaba) çevirir. Ve Allah, Gafur'dur (günahları sevaba çevirendir), Rahîm'dir (rahmet nuru gönderendir). 6.BÖLÜM: ALLAH’IN HİDAYETİNİ VE HİDAYETÇİSİNİ YALANLAYANLAR Allah’ın hidayetini ve hidayetçisini yalanlayanlar, Allah’a ulaşmayı hiçbir zaman dilemeyecek olanlardır. Onlar, uzak bir dalâlet içerisindedirler ve de akletmeyenlerdir. Allah’a göre akletmeyenlerin dîni yoktur. Akleden kişi 12 ihsanla mürşidine tâbî olacaktır. Tâbî olduğu resûl veya mürşid vasıtasıyla Allah’dan aldığı emirleri vücut ülkesinde tatbik edecektir. Böylece basamak basamak Allah’a yükselecek ve Allah’ın kendisi için vaaz ettiği hedeflere bir bir ulaşacaktır. Fakat günümüz İslâm tatbikatında Allah’a ulaşma dileği yoktur, mürşide tâbî olmak yoktur. İnsanlar İslâm’ın 5 şartı ve diğer birtakım vasıta emirlerle kurtuluşa ereceklerini zannederek, cehenneme doğru yol almaktadır.
30/RÛM-31: Munîbîne ileyhi vettekûhu ve ekîmûs salâte ve lâ tekûnû minel muşrikîn(muşrikîne).
13/RA'D-27: Ve yekûlullezîne keferû lev lâ unzile aleyhi âyetun min rabbih(rabbihi), kul innallâhe yudillu men yeşâu ve yehdî ileyhi men enâb(enâbe).Ve kâfirler: “Ona, Rabbinden bir âyet (mucize) indirilse olmaz mı?” derler. De ki: “Muhakkak ki Allah, dilediği kimseyi dalâlette bırakır ve O'na yönelen kimseyi Kendine ulaştırır (hidayete erdirir).”
57/HADÎD-27: Summe kaffeynâ alâ âsârihim bi rusulinâ ve kaffeynâ bi’îsebni meryeme ve âteynâhul incîle ve cealnâ fî kulûbillezînet tebeûhu re’feten ve rahmeh(rahmeten), ve rahbâniyyetenibtedeûhâ mâ ketebnâhâ aleyhim illebtigâe rıdvânillâhi fe mâ reavhâ hakka riâyetihâ, fe âteynellezîne âmenû minhum ecrehum, ve kesîrun minhum fâsikûn(fâsikûne).Sonra onların izleri üzerine resûllerimizi ardarda gönderdik. Ve Meryemoğlu İsa (A.S)'ı gönderdik ve O'na İncil'i verdik. Ve O'na tâbî olanların kalplerinde refet (şefkat) ve rahmet kıldık. Ve onlar, O'na ruhbanlık ihdas ettiler. Biz, Allah'ın rızasını ibtiga etmekten başkasını onlara farz kılmadık. Oysa O'na hakkıyla riayet etmediler. Böylece onlardan, âmenû olanların ecirlerini verdik ve onlardan çoğu fasıklar
39/ZUMER-17: Vellezînectenebût tâgûte en ya’budûhâ ve enâbû ilâllâhi lehumul buşrâ, fe beşşir ıbâd(ıbâdi).
2/BAKARA-257: Allâhu velîyyullezîne âmenû, yuhricuhum minez zulumâti ilen nûr(nûri), vellezîne keferû evliyâuhumut tâgûtu yuhricûnehum minen nûri ilâz zulumât(zulumâti), ulâike ashâbun nâr(nâri), hum fîhâ hâlidûn(hâlidûne).
2/BAKARA-257: Allâhu velîyyullezîne âmenû, yuhricuhum minez zulumâti ilen nûr(nûri), vellezîne keferû evliyâuhumut tâgûtu yuhricûnehum minen nûri ilâz zulumât(zulumâti), ulâike ashâbun nâr(nâri), hum fîhâ hâlidûn(hâlidûne). Allah, âmenû olanların (Allah'a ulaşmayı dileyenlerin) dostudur, onları (onların nefslerinin kalplerini) zulmetten nura çıkarır. Ve kâfirlerin dostları taguttur (onlar, şeytanı dost edinirler, şeytan kimseye dost olmaz), onları (onların nefslerinin kalplerini) nurdan zulmete çıkarırlar. İşte onlar, ateş ehlidir. Onlar, orada ebedî kalacak olanlardı.
18/KEHF-105: Ulâikellezîne keferû bi âyâti rabbihim ve likâihî fe habitat a’mâluhum fe lâ nukîmu lehum yevmel kıyameti veznâ(veznen). İşte onlar, Rab'lerinin âyetlerini ve O'na mülâki olmayı (ölmeden evvel ruhun Allah'a ulaşmasını) inkâr ettiler. Böylece onların amelleri heba oldu (boşa gitti). Artık onlar için kıyâmet günü mizan tutmayız.
10/YÛNUS-45: Ve yevme yahşuruhum keen lem yelbesû illâ sâaten minen nehâri yete ârefûne beynehum, kad hasirellezîne kezzebû bi likâillâhi ve mâ kânû muhtedîn(muhtedîne).
10/YÛNUS-7: İnnellezîne lâ yercûne likâenâ ve radû bil hayâtid dunyâ vatme'ennû bihâ vellezîne hum an âyâtinâ gâfilûn(gâfilûne).
8/ENFÂL-29: Yâ eyyuhellezîne âmenû in tettekullâhe yec’al lekum furkânen ve yukeffir ankum seyyiâtikum ve yagfir lekum, vallâhu zul fadlil azîm(azîmi). 30/RÛM-31: Munîbîne ileyhi vettekûhu ve ekîmûs salâte ve lâ tekûnû minel muşrikîn(muşrikîne).
Ve kâfirler: “Ona, Rabbinden bir âyet (mucize) indirilse olmaz mı?” derler. De ki: “Muhakkak ki Allah, dilediği kimseyi dalâlette bırakır ve O'na yönelen kimseyi Kendine ulaştırır (hidayete erdirir).”
4/NİSÂ-167: İnnellezîne keferû ve saddû an sebîlillâhi kad dallû dalâlen baîdâ(baîden). Muhakkak ki inkâr edenler ve Allah'ın yolundan alıkoyanlar (saptırmış olanlar), (mürşidlerine ulaşmadıkları için) uzak bir dalâletle sapmışlardır. 4/NİSÂ-168: İnnellezîne keferû ve zalemû lem yekunillâhu li yagfire lehum ve lâ li yehdiyehum tarîkâ(tarîkan). Muhakkak ki inkâr edenleri ve zulmedenleri (başkalarını da mürşide ulaşmaktan men edip saptıranları), Allah mağfiret edecek değildir ve yola (Allah'a ulaştıran Sıratı Mustakîm'e) hidayet edecek değildir. 4/NİSÂ-169: İllâ tarîka cehenneme hâlidîne fîhâ ebedâ(ebeden), ve kâne zâlike alâllâhi yesîrâ(yesîren). Ancak cehennem yoluna (hidayet eder, ulaştırır), onlar orada ebediyyen kalacak olanlardır. Ve bu, Allah için kolaydır.
Ve cehennemde olanlar derler ki: “Yarabbi, muhakkak ki biz, sâdatlarımıza (dînde ileri gidenlerimize) ve küberamıza (büyüklerimize) itaat ettik. Ve böylece Senin yolundan (Sıratı Mustakîmi'nden) saptık. 33/AHZÂB-68: Rabbenâ âtihim dı’feyni minel azâbi vel anhum la’nen kebîrâ(kebîren). Rabbimiz, onlara iki kat azap ver ve onları büyük bir lânetle lânetle. Murat Akgün |
Kur'ân'daki İslam » Hurafeler- Bölüm 1: Allah'la Kul Arasına Kimse Girer mi?
|